ภูดาวร้อยรัก

"พ่อ นี่มันอะไรกันครับ!"ร่างสูงสมส่วนเดินมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะวางเอกสารบางอย่างลงบนโต๊ะของท่านประธานบริษัทผู้ที่มีศักดิ์เป็นบิดาของเขา

"ทำไม" ร่างท้วมเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะจรดปลายปากกาเซ็นเอกสารที่บุตรชายวางไว้ตรงหน้า

"พ่อจะให้ผมไปไร่ภูดาว เพื่ออะไรครับพ่อ งานบริษัทก็เยอะทำไมต้องให้ผมไปที่ทุรกันดารแบบนั้นด้วยล่ะครับ"ร่างสูงยังคงต่อรองข้อเสนอในเอกสารที่ตนได้รับ แต่ร่างท้วมตรงหน้าไม่มีแววที่จะสนใจข้อต่อรองบ้าๆนั่น เพราะตนรู้จักบุตรชายของตนดีพอ ถูกตามใจจนเสียคนเวลาพูดก็ไม่คิด

"ถ้าไอการที่ผมจะได้เป็นประธานบริษัท ต้องลำบากขนาดนี้ผมไม่เป็นก็ได้!"ร่างสูงขึ้นเสียงก่อนจะก้าวขาเดินออกไปแต่ก็ยังไม่พ้นประตูห้อง เสียงทุ้มจากร่างท้วมก็เอ่ยขึ้น

"แกมันก็เป็นแบบนี้แหละตะวัน ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต แล้วที่ว่างานในบริษัทเยอะแยะ แกเคยทำมันบ้างไหม ถ้าแกยังดื้อดึงที่จะไม่ภูดาว แกก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาหาฉัน เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันปลดแกออกจากรองประธานบริษัท!"ร่างท้วมผู้เป็นพ่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกร้าว เพราะว่าหมดความอดทนกับการที่ต้องตามใจเด็กอย่างตะวัน เด็กที่ไม่รู้จักโต

สายลมที่พัดเข้ามาปะทะกับต้นไม้หลายร้อยต้น ใบไม้พริ้วไหวโบกสะบัดตามแรงลมเอื่อยๆ มีเสียงกีตาร์อันไพเราะ และเสียงเพลงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาของร่างสูงผิวเข้ม ที่ตอนนี้กำลังใช้นิ้วจับคอร์ดกีตาร์ เพื่อบรรเลงให้เกิดท่วงทำนองและสามารถเอาเนื้อร้องไปใส่ ทำให้เกิดบทเพลงแสงไฟที่ก่อขึ้นจากฟืน ซึ่งได้มาจากต้นไม้ที่ยืนต้นตาย ก่อเพื่อให้แสงสว่าง และความอบอุ่นยามค่ำคืน ในค่ำคืนราตรีนี้ แสงดาวเปล่งแสงสว่างให้ทั่วฟากฟ้ากว้าง ราวกับว่าดาวนับพันนับล้านดวงจะเปล่งแสงแข่งกับดวงจันทร์ ดวงจันทร์ที่มีเพียงดวงเดียวในโลก ต่อให้ดาวพยายามที่จะเปล่งแสงมากเพียงใด เชื่อสิ ดวงดาวนับพันนับล้านดวงก็เปล่งแสงสู้กับดวงจันทร์ที่สว่างไสวกว่าไม่ได้แน่นอน

ชายหนุ่มร่างสูงรูปร่างดีเขาได้เก็บกีตาร์ลงกระเป๋าก่อนจะเข้าบ้าน

"เวย์ ซัน" เขาก้มลงสะกิดเพื่อนทั้งสองคน ที่ตอนนี้กำลังหลับลึกเพราะ เสียงเพลงที่บรรเลงบวกกับบรรยากาศ ธรรมชาติ เสียงสัตว์ที่เปล่งเสียงร้องในยามค่ำคืน ก็ต้องยอมรับว่าเขาก็ชอบที่นี่เหมือนกัน

"ไอ้ซัน ไอ้เวย์! จะนอนให้ยุงกัดตายตรงนี้ พวกมึงก็นอนไปเถอะ กูจะขึ้นบ้านละ"

"โถ ภูผาเพื่อนรัก ไอ้เวย์ตื่นดิวะ!"เสียงทุ้มของซันเพื่อนร่างเล็กของภูผาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสะกิดเวย์เพื่อนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังไปเฝ้าพระอินทร์อย่างมีความสุข

"ไม่ต้องไปปลุกมันหรอก ให้มันนอนไป ซันมึงไปนอนไป" ซันลุกขึ้นไปนอนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

"ไอเวย์ ไม่ตื่นใช่ไหม"ภูผาพึมพำก่อนจะใช้ฝ่ามือตีเวย์อย่างแรง จนเวย์ต้องสะดุ้งตื่นแล้วลูบจุดที่เจ็บ

"มึงตีกูทำไมวะผา"

"ไปนอนครับคุณเพื่อน คุณจะนอนให้ยุงกัด จนเป็นไข้เลือดออกหรือไงครับ"

'แดดยามเช้าที่ว่าแรงก็ยังร้อนไม่เท่าชายหนุ่มอย่างตะวัน จารุกิตต์ พ่อหนุ่มวิศวะไฟแรง ที่ตอนนี้ถูกปลดจากรองประธานบริษัทจารุกิตต์ นอกจากนี้ยังโดนไล่ออก' มือหนากำหนังสือพิมพ์แน่น ก่อนจะเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่แยแส

"คอยดูนะพ่อ ผมนี่แหละจะขึ้นเป็นประธานแทนพ่อให้ได้เลย!" ตะวันพึมพำก่อนตะขบกรามแน่น แล้วค่อยๆหยิบกาแฟขึ้นมาจิบอย่างใจเย็น ในขณะที่ในใจของเขาตอนนี้ราวกับน้ำที่กำลังเดือด

'ฮัลโหล ว่าไงครับ ใช่ครับ ผมตะวัน จารุกิตต์'

'ห๊ะ!วันนี้ นี่คุณจะบ้าหรือไง โอเค งั้นก็ได้ อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวผมไป'

นิ้วเรียวกดวางสายก่อนจะเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าเดินทาง

1ปี...ที่ภูดาวจะเป็นอย่างไรบ้าง คงต้องรอดูต่อไป คนอย่างตะวันถ้าได้สู้แล้วไม่ถอยแน่นอน แต่นี่!พ่อให้ไปช่วยงานที่ไร่ภูดาว คือช่วยสร้างอาคารเรียน มันใช่หน้าที่ผมที่ไหนกันล่ะ ร่างสูงคิดและบ่นอยู่ในใจ ก่อนจะรูดซิบกระเป๋า แล้วถือออกไปรอคนขับรถที่หน้าบ้าน

แล้วเจอกันไร่ภูดาว....